સમાજ એક વિરાટ યંત્ર

બાળક જન્મે છે ત્યારે મોટા ભાગનાં માં-બાપ બાળક નું નામ ચીલા ચાલું ના હોય, એવો દુરાગ્ર્રહ રાખે છે પણ એટ્લો બાળક ના ઉછેર માં કોઇ જુદા પ્રકાર નો દ્રષ્ટીકોણ રાખતા નથી મોટે ભાગે તમામ બાળક એક જ ઘરેડ માં ઉછરતા હોય છે. બાળક જન્મે એટલે તંદુરસ્તી ની ચિન્તા હોય અને શાળા પ્રવેશ ની ચિન્તા હોય. બાળક ને મન પણ હોય છે , એ પણ એના અમુક પ્રકાર ના સંસ્કારો લ ઇ ને જન્મ્યુ હોય છે એ વાત સહેલાઇ થી ભુલાઇ જતી હોય છે મોટાં મોટામ શહેર મા તો બાળક જ્ન્મે એટ્લે એને પ્લે ગ્રુપ માં મુંકી દે. જે બે ચાર કલાક છુટ્યા જેવી ગુપ્તભાવના હોય છે. બાળક બિજા બાળકોને મળે એ સારી વસ્તુ છે પણ એ માંવડિયો ન થય જાય એ પણ સારી વસ્તુ છે, પણ છુટ્કારા નો ભાવ અંગત સ્વાર્થ માંથી જન્મ્યો હોય છે. અમુક જ શાળા માં પોતાનું બાળક ભણે એવો આગ્રહ રાખતા માં - બાપ પછી ભાગ્યે જ એનાં શિક્ષણ માં રસ લે છે . શાળા નો સંબંધ લેવા મુંકવા પુર્તો રહે છેં વળી પછિ ેવિ મહેચ્છા તો ખરી જ કે મારું બાળક કોઇ મહ્ત્વનું સ્થાન સીધ્ધ કરે ને તેમનું નાંમ ઉજાળે પણ મોટા ભાગ નાં બાળકો ડિગ્રિઓ મેળવી ને સામાન્ય જીવન જીવતાં હોય છે.

બહુ ોછા માં બાપ સહાસીક હોય છે કે બાળક ને જુદિ રીતે કેમ ભણાવાય તેનુ ચીંતન કર્તા હોય છે,પરંતુ કેટ્લા ટકા માણસો, મોટા ભાગ નાં નહી પણ સામાન્ય રીતે જોઇ યે તો બધા બાળકો શાળા કોલેજ માથી બહાર પડતા રેડિમેઇડ ગાર્મેન્ટ જેવા જ હોય છે જે મિકેનિકલ ઇલેક્ટ્રિકલ સિવિલ કે સાયન્સ, આર્ટ્સ, કે કોમર્સ ના વેખ ધારી બનીને સમાજ ની એક જાત ની સંરચ નાં મા કે ઘરેડ માં ફીટ થવા જોઇએ ને જે સમાજ ના ાઆ માળખાં મા ફીટ નથી થાતા ીએ મિસ્ફીટ કહેવાય છે.પરંતુ સમાજ ાઆ નાના બાળકો પ્રત્યે પુર્તો સજાગ નથી હોતો, ને આ સમાજે બનાવે લા નવા પાત્ર ને સ્વીકારવા ને તૈયાર નથી હોતો.


સમાજ નુ આ એક વિરાટ યંત્ર છે, જેમાં આંપણે નાનાં કે મોટાં સ્ક્રૂ થૈઇ ને ફીટ થવાનું ાઅને એ રીતે સમાજે ઉભિ કરેલી ધન્યતા ને સ્વિકારવની છે.